حالات حضرت علی علیه السلام در شب نوزدهم
نمک و شیـر را به دستش داد بـا هـزار و یـک آرزو دخـتـر گـفت ای دخـتـرم کـجـا دیـدی دو غـذا روی سـفــرۀ حــیــدر دخـتـرش دسـت را جـلو آورد تـا نمـک را ز سـفـره بـر دارد تا که در هم نگاهشان گره خورد دیــد بـابــا دوچـشــم تــر دارد گـفـت بـابـا که دخـترم امـشب زخـم های دلـم عمیـق تر است از روی سفـره شیـر را بردار که علی با نمک رفیق تر است بـعد افطـار بـا دو دیـدۀ خـیس گـرچه بـا دخـتـرش تبـسم کرد حـال بـابـا عجیـب بود عجیب دخترش دست و پای خود گم کرد دید هر لحظه بی قرارتر است آن ابرمرد بی نظیـر و شـجاع خیره می شد به آسمان، می خواند زیـر لب آیـه هـای اسـتـرجـاع شـب بـه نـیـمه رسیـده و دیگر مــوقــع رفــتــن امــیــر شــده کـودکـان گـرسـنـه مـنـتـظـرند حرکـت کـن عـلی که دیر شده پس عبا را به دوش خود انداخت کیسه را پر ز نان وخرما کرد مثل هرشب پس از " به نام خدا یـک تـوسـل بـه نام زهرا کرد در دلش مجلسی ز روضه به پا بــاز بـا قـصـۀ جـوانـــش شــد فقط انگار روضه خوان کم داشت درب و دیوار روضه خوانش شد سمت مقصد، علی که حرکت کرد نـاگهـان چــشـم اوبـه در افتـاد در برایش چه روضه ای می خواند یـاد گـیـسـوی شـعلـه ور افـتاد شعله ها را کمی خنک تر کرد اشـک چـشـمـان حـیـدر کـرار در هیـاهـوی روضـه هـای در نمکی هم بـه روضه زد دیوار بـعـد مـرغـابیـان داخل صحن مـیــخ در ســد راه مــولا شــد حــرف مـیـخ دری وسـط آمـد در دل بــوتــراب غــوغـا شـد قلـب حیـدر رهـا شـد از کـوفه رفــت ســمـت مـدیــنـۀ زهـرا تـیزی میـخ یـکطـرف، وای از داغـی مـیــخ وســیـنــۀ زهـرا مـرتضی نـاگهان بـه خـود آمد میخ را از عبای خود وا کرد پای خود را درون کوچه گذاشت یـاد کـوچه دوبـاره غوغا کرد بعد از آن بیـن کوچـۀ تاریک در دلـش شـور و همـهمه افتاد در سکـوت شـبی پر از غصه یـاد تــشـیــیـع فــاطـمـه افـتـاد قــلبـش از بـی وفـایی مـحـض تک تک مردمان کوچه گرفت بی وفـایی هـوای خواندن کرد روضه را از دهان کوچه گرفت کـیسه کـم کم سبک شد ومولا سـهـم خـرمای کـودکان را داد داشـت کـم کـم دم اذان می شد کـاخرین قرصهای نان را داد آسـمـان و زمـیـن هـمـه مـحـو قـدرت گـام اسـتـوار عـلیـست سـمت مسـجد روانـه شد حیدر ابـن مـلجم در انـتظار علیست رکـعتی بـا خدای خـود دل داد بــعــد افـــتــاد روی ســجــاده بین مـحراب غرق خون خـود فـاتـح خــیـبــر اســت افــتــاده بـی رمـق گفت وای اگـر بـیند غـرق خـون پیکـر مـرا زینب کاش می شد سـرم شـود بسـته تـا نــبـیـنـد ســر مـرا زیــنـب روضه اینجا رسید و دلخونها دل بـه دریـای رسـتخـیز زدنـد روضه خوانهای شعر نوزدهم هـمـه بـه کـربـلا گـریـز زدنـد یا علـی زیـنب تو تاب نداشت که شکـسـته سـر تـو را بـیـنـد لیـک خـواهد رسید آن روزی کـه سـری را بـه نیـزه ها بیـند |